au, wij groeien

Een blog over het verbeteren van je relatie door samen te groeien. En dat doet ook een beetje pijn.

Oei, ik groei! is een boek dat veel ouders wel kennen. Het boek gaat over de groeisprongen van een kind, die na een periode van frustratie ineens is gegroeid en iets nieuws blijkt te kunnen. In je partnerrelatie kun je ook van dit soort groeisprongen hebben. Iets loopt niet lekker waardoor je jezelf en elkaar frustreert, maar als je het goed aanpakt samen dan kom je er anders uit: je bent gegroeid in het samenzijn, is er verdieping in je relatie. En ja, het gaat meestal niet zonder pijn.

Over de verschillende fases in relaties is al het nodige geschreven. Sommigen hebben het over 5 fasen, anderen over 7. In de kern komt het er op neer dat je elkaar steeds opnieuw kunt kwetsen binnen je relatie. Het voelt steeds als een kras op je ziel als je ruzie hebt of in een crisis zit. We worden diep geraakt in onze oerverbondenheid. Hierin schuilt het risico dat we ons afsluiten van onszelf en daarmee ook van onze partner onder het motto: “deze pijn willen we niet”. 

Daar waar het bij “Oei, ik groei!” vooral gaat om groeien in fysieke vaardigheden als kruipen en lopen, gaat het in onze relatie vooral over gevoelens en identiteit. In een relatie gaat het om groeien in verbinding met jezelf en van daaruit met je partner.

Onderliggende gebeurtenissen en ervaringen

Tijdens een ruzie of in een relatiecrisis gaat het onderliggend meestal om een gebeurtenis of een ervaring met een persoon die we eerder hebben meegemaakt in ons leven. In mijn geval kan een ruzie raken aan het afwezige gedrag van mijn vader en vind ik dat ik niet gezien en gehoord wordt. Dat noemen we een ‘dubbelbeeld’. Ik schuif als het ware het beeld van mijn vader voor dat van mijn partner. Eigenlijk kijk ik niet echt goed en beschuldig ik mijn partner onterecht van een eerdere ervaring. Ook ken ik het goed om me af te sluiten tijdens een ruzie. Ik reageer net zo als mijn sterke en onafhankelijke moeder “Ik kan het wel alleen. Ik heb niemand nodig”. Dit werkt dan weer als een rode lap op een stier bij mijn partner die hier vanuit zijn persoonlijke geschiedenis zijn eigen afweermechanisme op heeft. “Als je het zo goed zelf kan, doe dat dan maar lekker. Ik ben blijkbaar niet nodig.” Hij sluit zich af voor mij. En dat bevestigt dan weer dat wat ik meen te zien: een afwezige vader. Dit patroon voltrekt zich volledig onbewust. Het doet pijn, het is enenergievretend en we willen er het liefst van weg. 

De wens om gezien te worden

In de kern is mijn reactie eigenlijk een roep om gezien en gehoord te worden. Eigenlijk wil ik worden vastgehouden. Wil ik ervaren dat mijn partner er voor me is en van me houdt, dat ik goed ben zoals ik ben. En dat is nu precies wat er niet gebeurt tijdens een ruzie en bij het herhalen van onze patronen. We keren ons af van de ander en denken daarmee onszelf zo het beste te beschermen. Waardoor de afstand juist groter wordt.

Stel je kwetsbaar op

Maar. Hier ligt ook een kans om samen te groeien. In je relatie. Stel dat je samen naar je relatie zou kijken als vanuit een drone, van een afstand, uit- en inzoomend. En je stelt jezelf de vraag: Wat gebeurt hier eigenlijk? Wat is er hier aan de hand? En wat is de échte – onderliggende – behoefte? Van mij, en van mijn partner? Hoe zou dat zijn? Om zo naar jezelf en je partner te kunnen kijken? 

Het begint met de bereidheid om je oordeel uit te stellen. Je open en kwetsbaar opstellen naar jezelf en je partner. Nieuwsgierig naar de onderliggende behoefte van de ander. En het verhaal dat daar achter zit. Om van daaruit samen te groeien. Als individu, maar ook met elkaar en voor elkaar.